Visio Internationaal richt zich op een aantal focuslanden waar men langere tijd mee wil samenwerken. In dit nummer besteden we aandacht aan de situatie van blinden en slechtzienden in Ghana. We spreken met Augustine Asangbah, zelf blind maar desondanks werkzaam als maatschappelijk werker in de Volta-regio van Ghana.
door John van Enckevort
Augustine Asangbah met zijn vrouw
en een van zijn kinderen
Ik ben Augustine Asangbah, 35 jaar, getrouwd en vader van twee dochters en een zoon. Tegenwoordig woon ik in Abansi, onderdeel van de stad Hohoe in het zuidoosten van Ghana. Op mijn 17e ben ik blind geworden. Dat kwam door problemen met mijn netvlies, maar de specifieke oogziekte weet ik niet.
Nadat mijn moeder eerst erg terneergeslagen reageerde, heeft ze daarna hemel en aarde bewogen om me te helpen. Zonder haar en de steun van mijn oudere broer Kafui zouden de spreekwoordelijke muren te hoog voor me zijn geweest. Uiteindelijk mocht ik revalideren bij de Akropong School for the Blind. Ik leerde er oriëntatie en mobiliteit, en hoe ik hulpmiddelen kon gebruiken. Het feit dat er in Ghana nog veel stigmatisering is rondom blindheid, maakt revalideren extra moeilijk. Ook sommige vrienden lieten nooit meer van zich horen nadat ik blind werd. In 2014 studeerde ik af als maatschappelijk werker.
Werkend voor de overheid is het mijn voornaamste taak om blinde kinderen en jongeren in de maatschappij te laten integreren. Ik help bijvoorbeeld families zich te verzoenen met de visuele beperking van hun kind en geef advies hoe met deze kinderen om te gaan aan kindercrèches, ziekenhuizen en weeshuizen. Ik streef ernaar dat kinderen met een visuele beperking alle hulp krijgen om een onafhankelijk leven te leiden. Verder ben ik bijvoorbeeld op drie regionale radiostations te horen, waar ik uitleg geef over slechtziendheid en blindheid.
Op een gegeven moment vroegen de ouders van Afetsevi Reuben mij om raad. Ik heb ervoor gezorgd dat hij ondanks zijn visuele beperking naar een reguliere school kon, met de hulpmiddelen die ik voor hem regelde. Bijvoorbeeld pratende rekenmachines en mobieltjes met spraaksoftware kunnen zo’n groot verschil maken. Afetsevi is nu bijna klaar met zijn middelbare school en is een goede vriend van me geworden.
Los van de laptop die ik heb gekregen, zit ik in een belangenbehartigingsgroep waar ik van Visio leer hoe ik kinderen met een visuele beperking nog beter kan helpen. Ook schrijf ik mee aan een handleiding voor maatschappelijk werkers voor deze doelgroep. Tot slot train ik samen met Visio de psychosociale competenties van ouders met een slechtziend of blind kind.
Als eerste prijs ik me al bijzonder gelukkig dat ik zelfstandig leef en werk en een geweldig gezin heb. En in staat ben om voor mijn moeder te zorgen. Qua werk blijf ik studeren, zodat ik mensen met een beperking nog beter kan helpen en motiveren om het maximale uit hun leven te halen. Op een bescheiden manier ben ik een soort rolmodel voor hen en voor hun ouders. Wanneer ze mijn verhaal horen, krijgen ze weer hoop op een mooie toekomst. 
